Monday, April 18, 2011

ဒုကၡေဘာင္မွ လြတ္ေအာင္႐ုန္း၍ ခ်မ္းသာေတြ႔ဖို႔...

မူလႏွစ္မႊာ၊ အ၀ိဇၨာႏွင့္၊ တဏွာျမစ္ငုတ္၊ ရင္းမျပဳတ္၍၊ ျမတ္ယုတ္ဘ၀၊ ဇာတိရက၊ အိုၾကနာၾက၊ မေနရဘူး၊ လူကနတ္က၊ ျဖစ္သမွ်ပင္၊ ျမင္သမွ်မ်ိဳး၊ ဒုကၡအိုးတည့္၊ လိုဆိုးပိုင္ပိုင္၊ တည္မခိုင္ခဲ့၊ မခံႏိုင္ပ်က္၊ မပ်က္ႏိုင္ခံ၊ ၀ဋ္ထုံးစံရွင့္။

--------------------------------------------------

မူလႏွစ္ျဖာ၊ သစၥာႏွစ္ခု၊ ေလးခုအလႊာ၊ အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး၊ တရားကိုယ္မ်ားႏွင့္၊ သံုးပါးအစပ္၊ ႏွစ္ရပ္မူလ၊ ၀ဋ္သံုး၀ႏွင့္၊ ကာလသံုးျဖာ၊ ျခင္းရာႏွစ္ဆယ္၊ ဤရွစ္သြယ္ကို၊ အလြယ္က်က္မွတ္၊ သိေစအပ္သည္၊ သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္းတည္း။

v မူလႏွစ္ျဖာ = အ၀ိဇၨာ ႏွင့္ တဏွာ

v သစၥာႏွစ္ခု = သမုဒယသစၥာ၊ ဒုကၡသစၥာ

v ေလးခုအလႊာ = အတိတ္အေၾကာင္း တစ္လႊာ၊ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး တစ္လႊာ၊ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း တစ္လႊာ၊ အနာဂတ္အက်ိဳး တစ္လႊာ

v အဂၤါတစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါး = အ၀ိဇၨာ၊ သခၤါရ၊ ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကမၼဘ၀၊ ဇာတိ၊ ဇရာမရဏ

v တရားကိုယ္မ်ားႏွင့္

v သုံးပါးအစပ္ = သခၤါရႏွင့္ ၀ိညာဏ္တစ္စပ္၊ ေ၀ဒနာႏွင့္ တဏွာတစ္စပ္၊ ကမၼဘ၀ႏွင့္ ဇာတိတစ္စပ္

v ႏွစ္ရပ္မူလ

v ၀ဋ္သံုး၀ႏွင့္ = ကိေလသ၀ဋ္သံုးပါး၊ ကမၼ၀ဋ္ႏွစ္ပါး၊ ၀ိပါက၀ဋ္ရွစ္ပါး

· ကိေလသ၀ဋ္သံုးပါး = အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္

· ကမၼ၀ဋ္ႏွစ္ပါး = သခၤါရ ႏွင့္ ကမၼဘ၀

· ၀ိပါက၀ဋ္ရွစ္ပါး = ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာ၊ ဇာတိ၊ ဥပပတၱိဘ၀၊ ဇရာမရဏ

v ကာလသံုးျဖာ = လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ကာလ၊ ယခုျဖစ္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကာလ၊ ေနာင္ျဖစ္လတၱံ႔ အနာဂတ္ကာလ

v ျခင္းရာႏွစ္ဆယ္ = အတိတ္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာ ငါးပါး၊ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးအျခင္းအရာ ငါးပါး၊ ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာ ငါးပါး၊ အနာဂတ္ အက်ိဳးအျခင္းအရာ ငါးပါး

· အတိတ္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာ ငါးပါး = အ၀ိဇၨာ၊ သခၤါရ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘ၀

· ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးအျခင္းအရာ ငါးပါး = ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာ

· ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာ ငါးပါး = တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘ၀၊ အ၀ိဇၨာ၊ သခၤါရ

· အနာဂတ္ အက်ိဳးအျခင္းအရာ ငါးပါး = ၀ိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေ၀ဒနာ
ဤရွစ္သြယ္ကို၊ အလြယ္က်က္မွတ္၊ သိေစအပ္သည္၊ သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္းတည္း။

---------------------------------------------------

မသိမႈေၾကာင့္ ထင္ရာလုပ္၊ ထင္ရာလုပ္လို႔ ဒုကၡရ၊ ဒုကၡထဲက အျမစ္ထြက္၊ အျမစ္ထြက္လို႔ အပင္ေပါက္၊ ခ်ာလည္ ဒုကၡေရာက္..။

--------------------------------------------------

အ၀ိဇၨာႏွင့္၊ တဏွာအရင္းခံ၊ ဥပါဒါန္၊ ကံေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ေပၚ။ အပင္မွမ်ိဳး၊ မ်ိဳးမွအပင္၊ အမွ်င္မျပတ္၊ ဆက္စပ္သည့္ဟန္၊ ကံေၾကာင့္နာမ္႐ုပ္၊ နာမ္႐ုပ္ေၾကာင့္ကံ၊ အဖန္ဖန္၊ ျဖစ္ျပန္နည္းအေလ်ာ္။ ျဗဟၼာသိၾကား၊ စသည္မ်ားက၊ ထင္ရွားျပဳျပင္၊ စီရင္ဖန္ဆင္း၊ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္၊ လူနတ္မ်ားစြာ၊ သတၱ၀ါတို႔၊ ျဖစ္လာရမႈ၊ မဟုတ္ဟု၊ ဉာဏ္ျဖင့္႐ႈ၍ေမွ်ာ္။

---------------------------------------------------

*ရွင္ေတာ္ျမတ္မိန္႔ခြန္း*

ျဖစ္ပ်က္မပါ၊ သက္တစ္ရာ၊ ေနတာ အလကား။
ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္၊ တစ္ေန႔ပင္၊ လြန္လွ်င္ထို႔ထက္ အက်ိဳးမ်ား။


ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္ျဖာ၊ မျမင္ပါဘဲ၊ တစ္ရာအသက္၊ ရွည္သည္ထက္လည္း၊ ျဖစ္ပ်က္ႏွစ္တန္၊ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ကို၊ အမွန္ျမင္လ်က္၊ ဉာဏ္စဥ္တက္၍၊ တစ္ရက္တာမွ်၊ သက္ရွည္ရေသာ္၊ ေလာကလူ႔ရြာ၊ ေကာင္းျမတ္သာသည္၊ ျမတ္စြာဗုဒၶ မိန္႔ခြန္းတည္း။

-------------------------------------------------------

"အကၡရာဆား၊ ဆလိမ္ဆားကို၊ လ်က္ျငားမငန္၊ ပံုသဏၭာန္လို..
စာထဲကတရား၊ စာတရားကို၊ သိျငားတတ္ျပန္၊ သညာမွန္၏..။
အိုးထဲကဆား၊ တကယ့္ဆားကို၊ လ်က္ျငားအမွန္၊ အဟုတ္ငန္သလို..
ခႏၶာတရား၊ အရွိတရားကို၊ သိျငားတတ္ျပန္၊ ပညာမွန္၏..။"

------------------------------------------------------

စားခိုက္စားစဥ္ သတိယွဥ္ စားခ်င္စိတ္နဲ႔ စား႐ုပ္ျမင္၊
စားစဥ္စားခိုက္ သတိစိုက္ ႐ႈလိုက္မွတ္ကာ ပြားေစခ်င္၊
စားဆဲနာမ္႐ုပ္ စားစဥ္ခ်ဳပ္ အဟုတ္ဉာဏ္မွာျမင္၊
အရိယာပတၳ က်င့္လမ္းျပ ဒီကနိဗၺာန္၀င္။

--------------------------------------------------------

သြားလို ရပ္လို၊ ထိုင္ေနလို၊ အိပ္လို စိတ္ဟုသိ၊
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ၊ ဓာတ္၀ါေယာ၊ ႏွ႔ံေႏွာကိုယ္၀ယ္ျပည့္၊
၀ါေယာျပည့္ေသာ္၊ ၀ိညာဏ္ေပၚ၊ ႐ုပ္ေသာ္ထိုင္ (သြား၊ ရပ္၊ အိပ္၊ စား..)ေပ၏၊
ပုဂၢိဳလ္မထိုင္၊ ငါမထိုင္၊ ႐ုပ္ထိုင္ ဉာဏ္ျဖင့္သိ။
ပုဂၢိဳလ္မသြား၊ ငါမသြား၊ ႐ုပ္သြား ဉာဏ္ျဖင့္သိ။
ပုဂၢိဳလ္မရပ္၊ ငါမရပ္၊ ႐ုပ္ရပ္ ဉာဏ္ျဖင့္သိ။
ပုဂၢိဳလ္မအိပ္၊ ငါမအိပ္၊ ႐ုပ္အိပ္ ဉာဏ္ျဖင့္သိ။
စသျဖင့္.... သင့္ေတာ္သလို ဣရိယာပုတ္ကို လိုက္၍ ႏွလံုးသြင္းရမည္။

-----------------------------------------------

႐ုပ္ဟူသမွ်၊ မသိၾက၊ သိကနာမ္ေခၚေလ။
လူနတ္ျဗဟၼဟာ၊ သူငါမဟုတ္၊ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္၊ မုခ်ဉာဏ္ျမင္ေစ။

-----------------------------------------------

ျဖစ္ျဖစ္ေနတာျမင္ ဘာဒိ႒ိစင္ (ဥေစၦဒ ဒိ႒ိစင္)
ပ်က္ပ်က္ေနတာျမင္ ဘာဒိ႒ိစင္ (သႆတဒိ႒ိစင္)
လူနတ္ျဗဟၼာ သူငါမဟုတ္ နာမ္နဲ႔႐ုပ္သာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာလို႔ သိရင္ ဘာဒိ႒ိစင္ (သကၠာယဒိ႒ိစင္)

---------------------------------------------

ေလးစား႐ိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား

Monday, April 11, 2011

တရားစခန္း

Tayarsakhan Time Table

Wednesday, April 6, 2011

ဘ၀ေအာင္ၿမင္နည္း(၄)မ်ဳိး





၁၃၇၃ခုႏွစ္၊ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္အမွတ္တရအၿဖစ္ အရွင္ ယၡဳစာတမ္းေလးကို ေရးသားတင္ၿပအပ္ပါတယ္၊၊ ႏွစ္သစ္မွာ ေအာင္ၿမင္မႈအေပါင္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအေပါင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္ ၿပည့္စုံၾကပါေစလို႔ အရွင္ ေမတၱာၿပဳလိုက္ပါတယ္၊၊

ရန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေအာင္ၿမင္ေစဖုိ႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္က နည္းေလးမ်ဳိးကို သင္ၿပေပးထားပါတယ္၊၊ ေလးမ်ဳိးဆုိတာေတြက-
(၁) ေမတၱာထားတတ္မႈ၊
(၂) ကိုယ္က်င့္တရားေၿဖာင့္မတ္မႈ၊
(၃) ေပးကမ္းရက္ေရာမႈ၊
(၄) အမွန္ကိုေၿပာဆုိတတ္မႈ၊
တုိ႔ၿဖစ္ၾကပါတယ္၊၊

"ေမတၱာထားတတ္မႈ"
ေလာကၾကီးမွာ ေမတၱာၾကီးမားသူေတြဟာ တဒဂၤအခက္ခဲၾကားတြင္ေရာက္ေနရသည့္တုိင္ ေသၿခာေပါက္ အဲဒီအခက္ခဲေတြ၊ ဒါမွမဟုက္ ရန္ေတြကေန လြတ္ေၿမာက္ရပါတယ္၊၊ ဒါဟာ ေမတၱာရဲ့စြမ္းရည္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ၊၊ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာကိုထားတတ္ဖုိ႔လိုတာေပါ့၊၊ ေမတၱာၾကီးလာရင္ အရာရာကိုေအာင္ ႏုိင္ေတာ့တာပါ၊ သာမာန္အခက္ခဲေလာက္ေတာ့ ေၿပာေနဖုိ႔ကို မလိုေတာ့ပါဘူး၊ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘာလက္နက္မွ မကိုင္ေဆာင္ဘဲ ကိေလသာစစ္ပြဲမ်ားစြာ၊ မာန္နတ္ရဲ့စစ္တပ္ ၾကီးႏွင့္အတူ၊ေဒ၀ဒတ္ရဲ့လုပ္ၾကံမႈ၊ဆင္ၾကမ္းၾကီးရဲ့ရန္ကေနလြတ္ခဲ့တာပါ၊၊

"ကိုယ္က်င့္တရားေၿဖာင့္မတ္မႈ"
ကိုယ္က်င့္တရားသည္လည္း တကယ့္အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္တမ်ဳိးပါပဲ၊ လုပ္ငန္းခြင္တခုမွာ ေရရွည္ လုပ္လာရၿပီဆုိရင္ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းသူေတြကို အမ်ားက အားကိုးၾကရပါတယ္၊ ေလးစားၾကရပါတယ္၊၊ လိမ္တာ လွည့္ပတ္တာေတြဟာ ခဏေတာ့ေကာင္းစားေကာင္း ေကာင္းစားမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေရရွည္မခံပါဘူး၊ "ၿမန္မာစကားမွာ စုိင္ေကာ္လုိ႔ ၿခဳံေပၚေရာက္"ဆုိတဲ့ စကားတခုရွိပါတယ္၊၊ ဒီစကားဟာ အရမ္းလ်ပ္ေပၚလြန္းတဲ့ စကားတခုပါ၊၊ သူမ်ားမ်က္ခုံးေမႊးေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သူေတြအတြက္ အားေပးထားတဲ့စကားတခုၿဖစ္ ပါတယ္၊၊

စဥ္းစားဖုိ႔ေကာင္းတာက "ၿခဳံေပၚေရာက္တယ္ဆုိတာ တုိက္ေပၚ၊ ဒါမွမဟုက္ ကားေပၚေရာက္သေလာက္
မေကာင္းဘူး"
ဆုိတာပါ၊၊ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထည့္မစဥ္းစားဘဲ လည္သလုိ၊ တတ္သလုိ လုပ္တတ္သူေတြဟာ ၿခဳံေပၚခဏေရာက္ရသလုိ ၾကီးပြားတတ္ေပမဲ့ ၿခဳံဆုိတာခုိင္မာတဲ့အရာမဟုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးမွာ ဒုက ၡေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ၊၊

ကိုယ္က်င့္တရားကို အေၿခခံၿပီး စီးပြားရွာတတ္သူေတြ အလုပ္ လုပ္တတ္သူေတြကေတာ့ ၾကီးပြားဖုိ႔ ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔ နည္းနည္းေႏွးေပမဲ့ ရလာၿပီးၿပီဆုိရင္ အရမ္းခိုင္မာပါတယ္၊ "ကံခုိင္ၿပီး သံတုိင္အိမ္ေဆာက္" ဆုိသလုိပါပဲ၊ ဘယ္မုန္းတုိင္းကမွ ၿပဳိပ်က္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကိုယ္က်င့္တရား ေၿဖာင့္မတ္မႈသည္ ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔၊ အခက္ခဲမ်ားၾကားကေန လြတ္ေၿမာက္ေစဖုိ႔ အစြမ္းထက္တဲ့လက္နက္ တစ္ မ်ဳိးဆုိတာကိုယုံရမွာၿဖစ္ပါတယ္၊၊

"ေပးကမ္းရက္ေရာမႈ"
ေလာကၾကီးမွာ ေသၿခာၿမင္ၾကည့္တတ္ရင္ ယူေနသူေတြသာ မ်ားပါတယ္၊ ေပးေနတဲ့သူေတြက အလြန္ပင္ နည္းလြန္းလွပါတယ္၊၊ စာေပမွာေတာ့ "သစ္ပင္ေတြက သစ္သီးေတြ၊ ပန္းေတြကို ေလာကၾကီး အတြက္ေပးတယ္တဲ့၊ ႏြားမေတြက လူသားတုိ႔အတြက္ ႏုိ႔ရည္နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ့အင္အားေတြကို ေပးပါတယ္တဲ့၊ ၿမစ္ေခ်ာင္း အင္းအုိင္ေတြက လူသားတုိ႔အတြက္ ေရနဲ႔ေရလမ္းကို ဆက္သြယ္ေပးပါတယ္တဲ့၊၊"

ဒီလုိဆိုရင္"လူသားၿဖစ္တဲ့သူမ်ားကေရာ ေလာကၾကီးအတြက္ ဘာေတြေပးေနပါသလဲ၊" စဥ္းစားသင့္ပါတယ္၊၊ အမွန္ေၿပာရရင္ လူသားေတြဟာ ေလာကၾကီးအတြက္ ေပးတာနည္းနည္း ယူတာမ်ားမ်ားပါ၊၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေလာကၾကီးက တခါတခါ လူသားေတြဆီကေန အေၾကြးေတြၿပန္ေတာင္းတတ္ပါတယ္၊ အဲဒါေတြကေတာ့ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြပါပဲ၊၊ နာဂစ္မုန္တုိင္းၾကီးေတြ၊ ဆူနာမီလႈိင္းလုံးၾကီးေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးက သူ႔ဆီကအမ်ားၾကီးယူထားတဲ့ လူသားတုိ႔ဆီကေန အေၾကြးၿပန္ေတာင္းတယ္လုိ႔ဆုိရမွာပါ၊၊ ဒါေၾကာင့္ ေပးကမ္းရက္ေရာမႈသည္ ေလာကၾကီးဆီက ယူထားမိတဲ့ အေၾကြးကိုၿပန္လည္ ေပးဆပ္ရာ
ေရာက္ပါတယ္၊၊

ေနာက္ၿပီး ေပးကမ္းရက္ေရာမႈသည္ ႏွေမ်ာ၀န္တုိတတ္သူေတြကို အႏုိင္ယူဖုိ႔အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းတစ္ခု ၿဖစ္တယ္လုိ႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္၊၊ (=ဇိေန ကဒရိယံ ဒါေနန၊)၊၊ ေလာကၾကီးမွာက လည္း ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွေမ်ာတတ္၊ တြန္႔တုိတတ္တဲ့သူေတြက မ်ားတာဆုိေတာ့ မိမိကသာရက္ေရာ ေပးကမ္း တတ္သူၿဖစ္လ်င္ စစ္မတုိက္ဘဲ ကမၻာကိုစုိးမိုးလုိ႔ေတာင္မွရႏုိင္ပါတယ္၊၊

ရက္ေရာမႈသည္ ႏွေမ်ာ၀န္တုိတတ္သူမ်ားကို ေအာင္ႏုိင္ေစသည့္နည္းမွ်သာ မဟုက္ေသးပါဘူး၊ သူေတာ္ ေကာင္းမ်ား မိမိကို ခ်စ္ေစသည့္နည္းလည္း ၿဖစ္ပါတယ္၊၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကခ်စ္လ်င္ သူေတာ္ေကာင္း မ်ား၏ လမ္းညြန္မႈ၊ ခ်ီးေၿမွာက္မႈကိုရသၿဖင့္ မိမိဘ၀တြင္ ဘုန္းၾကက္သေရ မဂၤလာတုိးရုံမွ်မကဘဲ စိတ္၏ ၿပည့္စုံမႈကိုပါ ရေစတတ္ပါတယ္၊၊

"အမွန္ကိုေၿပာဆုိတတ္မႈ"
လူႏွစ္ေယာက္ေပါင္းသင္းတဲ့အခါမွာ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ အသုိင္း၀ုိင္းၾကီးေတြၿခင္း ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ အမွန္ကို ေၿပာဆုိတတ္မႈသည္ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္၊၊ လူတေယာက္စကားမွန္ကို မေၿပာတတ္ဘူးဆိုရင္ အၿခားဘယ္ေနရာေတြမွာ အားသာေနေန ယုံၾကည္ဖုိ႔၊ အလုပ္အတူလုပ္ဖုိ႔ အေတာ္ကိုခက္သြားပါၿပီ၊၊

တခ်ဳိ႔က ဘာရယ္လုိ႔မဟုက္ဘဲ၊ အမွားကိုအခ်ိန္ယူၿပီး၊ အရသာခံေၿပာေနတတ္ပါတယ္၊ အစပိုင္းေတာ့
သိပ္ၿပႆနာ မၿဖစ္ေသးေပမဲ့ တကယ္အလုပ္တခုကို တည္တည္ၾကည္ၾကည္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ေတာ့
အမ်ားက မယုံေတာ့တဲ့အတြက္ အခက္ၾကဳံရတတ္ပါတယ္၊၊

ငါးပါးသီလမွာ အမွားေၿပာမႈ=မုသာ၀ါဒကို အေရးပါဆုံးၿဖစ္တယ္လို႔ ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ထားပါတယ္၊၊ "အမွားကို အေရးတယူေၿပာဆုိတတ္သူသည္ မလုပ္၀ံ့ေသာ အကုသုိလ္မရွိ"လုိ႔ ၿမတ္စြာ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္၊၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အမွားကိုမေၿပာမိဖုိ႔၊ အမွန္ကိုေၿပာဆုိတတ္ဖို႔သည္ အလြန္မွ အေရးၾကီးပါတယ္၊၊

အေသးအဖြဲကအစ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေလးေလးနက္နက္ေၿပာတတ္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခ်ၿပစရာ ပညာတတ္လုိ႔ အသိမွတ္ၿပဳထားတဲ့ ဘြဲ႔ေတြ၊ ဒီဂရီေတြ မရွိရင္ေတာင္မွ ပတ္၀န္းက်င္က အလုိလိုအေလးထား တာကို ခံရပါတယ္၊၊ တခ်ဳိ႔က ပညာတတ္လို႔သာ အမည္ခံထားတာ၊ ပါးစပ္ကထြက္လာသမွ်ကၾကေတာ့
တစ္ခုမွ ပညာရွင္မဆန္တာကို ေတြ႔ရၿပန္ပါတယ္၊၊

ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြကို အဂၤလိပ္မွာေတာ့ so called wise လို႔ေခၚမယ္ထင္ပါတယ္၊၊ ပညာတတ္ အတုၾကီး ဆုိပါေတာ့၊၊ အတုဆုိမွေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး အစစ္ေလာက္ေကာင္းမွာလဲ၊၊ ဘ၀တစ္ခု ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္ လုပ္လုိ႔ရတာမ်ဳိး မဟုက္ပါဘူး၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ေတြနဲ႔ ႏွီးေႏွာ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီး လုပ္ယူရ၊ ၾကဳိးစားၾကရတာမ်ဳိးၿဖစ္တဲ့အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က ေလးစားဖုိ႔၊အထင္ၾကီးဖုိ႔က ရာခုိင္ႏႈံးအေတာ္မ်ားမ်ား အေရးပါပါတယ္၊၊

ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာက အစေတြ႔စမွာေတာ့ လူတေယာက္မွာ ၿမင္သာတဲ့ စီးပြားေရးခုိင္မာမႈနဲ႔၊ ပညာအ ရည္အေသြးကို ၾကည့္တတ္ၾကေပမဲ့ ေရရွည္ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒါေတြက အေရးမၾကီးေတာ့ပါဘူး၊ ဒီလူ ဘယ္ေလာက္ တည္ၾကည္မႈရွိလဲ၊ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာလဲ၊ ကတိတည္လဲ၊ သစၥာရွိလဲ စတာေတြကိုသာ ၾကည့္ၾကပါတယ္၊၊

ၿမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း "အမွားကိုလုပ္ၾကံေၿပာဆိုတတ္သူကို မိမိကေလးေလးနက္နက္ အမွန္ကို ေၿပာဆုိၿခင္းၿဖင့္ အႏုိင္ယူတတ္ရမယ္"လို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူထားပါတယ္၊၊ (=သေစၥ နာဠိက ၀ါဒိနံ၊၊) အမွန္ကို ေၿပာတတ္ဆုိတတ္မႈသည္ ဘ၀တစ္ခုေအာင္ၿမင္မႈ အတြက္ေရာ၊ သံသရာအတြက္ပါ အေရး ပါေၾကာင္းကို ပါဠိစာေပေနရာမ်ားစြာမွာ ေလ့လာရပါတယ္၊၊

သာမန္ေအာင္ၿမင္မႈ၊ အခက္ခက္ေတြကေန ေအာင္ၿမင္ဖုိ႔အတြက္ေလာက္ကိုမဆုိသာ၊ ေလာကသုံးပါးမွာ ဘုရားၿဖစ္ဖုိ႔ေနရာမွာပင္ အမွန္ေၿပာတတ္တဲ့အေလ့ကို သစၥာပါရမီလို႔နာမည္တပ္ၿပီး ဘ၀အသေခ်ၤမ်ားစြာ က်င့္သုံးၾကရပါတယ္၊၊ အၿခားအရာေတြ ခက္သည္ထက္၊ ဘုရားၿဖစ္ဖုိ႔ အဆုံးစြန္ခက္ခဲ ေၾကာင္းေၿပာေနဖုိ႔ မလိုပါဘူး၊၊

ဤမွ်ခက္ခဲသည့္ အဆင့္ၾကီးတခုကိုပင္ အမွန္ကိုေၿပာဆုိတတ္မႈက ပါရမီတစ္ပါးအၿဖစ္နဲ႔ အေထာက္ အကူေပးတယ္ဆုိရင္ သာမန္ဘ၀အခက္ကိုေက်ာ္လြန္ဖုိ႔၊ သာမန္ရန္ေတြကုိ ေအာင္ၿမင္ေစတယ္ ဆုိတာေလာက္ကို စကားအရာပင္ ေၿပာေနဖုိ႔မလိုေတာ့ပါဘူး၊၊ ေသၿခာေပါက္ အစြမ္းထက္တဲ့ အရည္အၿခင္း တစ္ခုပါ၊၊

အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ၊၊ ဘ၀တစ္ခုေအာင္ၿမင္ဖုိ႔၊ အခက္ခဲေတြ၊ ရန္ေတြကေန လြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔ နည္းေလးမ်ဳိးကို စာေပမွရယူၾကရမွာၿဖစ္ပါတယ္၊၊ ေမတၱာ၊ ကုိယ္က်င့္တရားေၿဖာင့္မတ္မႈ၊ ရက္ေရာမႈ၊ သစၥာတုိ႔ၿဖစ္ပါတယ္၊၊

ဒီေလးမ်ဳိးသာ မိမိမွာရွိမယ္ဆုိရင္ လုိခ်င္တာကိုရပါတယ္၊၊ ဘုရားေတာင္မွၿဖစ္ေစတဲ့နည္းေတြ ၿဖစ္တယ္ဆို တာကို လက္ခံႏုိင္တယ္ဆုိရင္ အၿခားေအာင္ၿမင္မႈေလးမ်ားေလာက္ကို လုံး၀ေပးႏုိင္တဲ့နည္းေတြ ၿဖစ္ပါတယ္၊၊ မိမိမွာ မရွိေသးဘူးဆုိရင္ က်င့္ယူရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္၊၊ နည္းနည္းကေနစၿပီး အလုံးစုံၿပည့္စုံလာတဲ့အခါ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ အက်င့္မဟုက္ဘူးဆုိတာကို သိရမွာပါ၊၊

ယေန႔မ်က္ၿမင္ၾကီးပြားတုိးတက္ေနသူေတြကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အရည္အၿခင္းေလးမ်ဳိးထဲက တစ္ခုၿခင္းစီၿဖစ္ၿဖစ္၊ အားလုံးၿဖစ္ၿဖစ္ ၿပည့္စုံေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊၊ ဘာအရည္အၿခင္းမွ မရွိဘဲေတာ့ မေအာင္ၿမင္တတ္ပါဘူး၊၊ မိမိ မတုိးတက္သူၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဒီအရည္အၿခင္းေတြထဲမွာ တစ္ခုမွေရေရရာရာ မၿပည့္စုံေသးလို႔ဆုိ တာကို အားမနာတမ္း ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္၊၊

စာဖတ္သူမ်ား မဂၤလာရွိတဲ့ ၁၃၇၃၊ခုႏွစ္သစ္ရဲ့၊ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဘုရားရွင္ေပးတဲ့ ေအာင္ၿမင္နည္းေလးမ်ဳိးကို ေလ့လာသိမွတ္၊ က်င့္ၾကံေသာအားၿဖင့္ ဘ၀မွာေအာင္ၿမင္ၿပည့္စုံသူမ်ား ၿဖစ္ၾကပါေစ၊၊ ၊၊

အရွင္ေက၀လ(အလင္းစက္)
ဘာ၀နာ၀ိဟာရ-သီရိလကၤာ
(၂.၄.၂၀၁၁)

*အနတၱလကၡဏသုတ္ကုိ စိစစ္ျခင္း*

“အနတၱ” ဆုိသည္ စကားလုံး၊ အနတၱဟူေသာ ေဒသနာေ၀ါဟာရသည္ ဗုဒၶပြင့္မွသာ ၾကားခဲ့ရသည့္ စကားလုံး ၾကားနာခြင့္ရ သည့္ စကားလုံးျဖစ္သည္။ ဤတရားေတာ္ကုိ ဗုဒၶေဟာေတာ္မူလုိက္ေသာအခါ သတၱေလာကႀကီး တစ္ခုလုံး တုန္လႈပ္သြားသည္။ သတၱေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ အရိယာျဗဟၼာေတြက လြဲ၍ က်န္ေသာ သတၱ၀ါအားလုံးသည္ “အတၱ”လုိ႔ ယူဆထားၾကသည္။
အနတၱတဲ့၊ အတၱမဟုတ္ဘူး မရွိဘူးတဲ့ဟုလည္းေကာင္း၊ ေၾသာ္ အနတၱပါလား၊ အတၱဆုိတာ မရွိပါလားဟုလည္းေကာင္း၊ ေျပာဆုိ တုန္လႈပ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဤ အနတၱလကၡဏသုတ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပုိမိုရွင္းလင္းေအာင္ ဗုဒၶေဂါတမ ပြင့္ေတာ္မူသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ ၂၅၅၂-ႏွစ္ေျမာက္ ကာလကုိ ျပန္ၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ အဲဒီဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူတဲ့ သကၠရာဇ္သည္ ျမန္မာေတြ အထင္ႀကီး သုံးစြဲေနတဲ့ ခရစ္သကၠရာဇ္မဟုတ္ပါဘူး။ ခရစ္မေပၚေသးပါဘူး။
မဟာသကၠရာဇ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူခဲ့သည့္ ႏွစ္က ၁၀၃-ခုႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီမဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ဗုဒၶေဂါတမ မဟာဗုဒၶအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္တုိင္းဟာ ဗုဒၶအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း တရားေဟာေတာ္မူရိုး မရွိပါ။ ဗုဒၶအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူၾကၿပီး ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔မွစ,ကာ ၀ါဆုိလဆန္း ၆-ရက္ေန႔ အထိ ၄၉-ရက္တုိင္တုိင္ ၀ိမုတၱသုခလုိ႔ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေတာ္မူရင္း ေဟာရမည့္ တရားေတာ္တုိ႔ကုိ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ေတာ္မူပါတယ္။
သိၾကၿပီးျဖစ္သည့္အတုိင္း ၁၀၃-ခုႏွစ္ ၀ါဆုိလည္ျပည့္ညဥ့္မွာ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ တရားနာပုဂၢဳိလ္ ေတြက…
(၁) ေကာ႑ည ရေသ့ႀကီး
(၂) ၀ပၸ ရေသ့ႀကီး
(၃) ဘဒၵိယ ရေသ့ႀကီး
(၄) မဟာနာမ ရေသ့ႀကီး
(၅) အႆဇိ ရေသ့ႀကီး
ဒီရေသ့ႀကီး ၅-ဦးႏွင့္ နတ္ျဗဟၼာမ်ားစြာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရေသ့ ငါးဦးဟာ အတၱကိလမထ အႏုေယာဂလမ္းစဥ္ကုိ ယုံၾကည္တဲ့ ရေသ့ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶက “ေဒြ ေမ ဘိကၡေ၀ အႏၱာ ပဗၺဇိေတန န ေသ၀ိတဗၺာ”ဟု အစခ်ီကာ ေဟာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီညမွာ ေကာ႑ည ရေသ့ႀကီး ေသာတာပန္တည္ၿပီး ဧဟိဘိကၡဳ ရဟန္းျဖစ္ၿပီး နတ္ျဗဟၼာအေပါင္း ၁၈-ကုေဋလည္း ကၽြတ္တမ္း၀င္ပါတယ္။
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ -၁ရက္ေန႔မွာ ၀ပၸရေသ့ႀကီး ေသာတာပန္တည္၊ ဧဟိဘိကၡဳျဖစ္
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၂-ရက္ေန႔မွာ ဘဒၵိယရေသ့ႀကီး ေသာတာပန္တည္၊ ဧဟိဘိကၡဳျဖစ္
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၃-ရက္ေန႔မွာ မဟာနာမရေသ့ႀကီး ေသာတာပန္တည္၊ ဧဟိဘိကၡဳျဖစ္
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၄-ရက္ေန႔မွာ အႆဇိရေသ့ႀကီး ေသာတာပန္တည္၊ ဧဟိဘိကၡဳျဖစ္ပါတယ္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၄-ရက္ေန႔မွာပင္ ရေသ့ ၅-ဦးလုံး ေသာတာပန္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ရေသ့ႀကီးငါးဦးလုံးသည္ တရားနာရလုိ႔ ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶက “ဧဟိဘိကၡဳ – ရဟန္း, လာလုိ႔” ေခၚလုိက္တဲ့အခါက်မွ ရေသ့အသြင္ေပ်ာက္ၿပီး ၀ါ ၆၀-ေက်ာ္ရ မေထရ္ႀကီးမ်ားလုိ ရဟန္းအသြင္ ရဟန္းပုံစံႏွင့္ ျဖစ္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန႔ ေရာက္တဲ့အခါ ပၪၥ၀ဂၢီရဟန္း ငါးပါးကုိ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေခၚေတာ္မူ၍ “ရူပံ ဘိကၡေ၀ အနတၱာ- ရဟန္းတုိ႔ ရုပ္တရားဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး”လုိ႔ အစခ်ီၿပီး ဒီအနတၱလကၡဏသုတ္ကုိ စတင္ေဟာၾကားေတယ္မူပါတယ္။
ဤေနရာတြင္ သတိျပဳၾကရမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပဥၥ၀ဂၢီ ရဟန္းငါးပါးသည္ ေသာတာပန္ အရိယာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သကၠာယဒိ႒ိ မရွိေတာ့ပါ။ သကၠာယဒိ႒ိ မရွိေတာ့လွ်င္ သကၠာယဒိ႒ိကုိ အေျခခံ၍ ျဖစ္လာသည့္ ဒိ႒ိ ၆၂-ပါးလုံး ျပဳတ္ၿပီး ကင္းၿပီး ရွင္းၿပီး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒီလုိ ခႏၶာငါးပါးႏွင့္စပ္ၿပီး “အတၱ”လုိ႔ယူတဲ့ အတၱဒိ႒ိ မရွိေတာ့သည့္ ရဟန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ “ရူပံ ဘိကၡေ၀ အနတၱာ- ရဟန္းတုိ႔ ရုပ္တရားဟာ အတၱမဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ေဟာတာဟာ အတၱဒိ႒ိကုိ ရည္ညြန္းေဟာတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုဆုိလွ်င္ “အနတၱ”ဆုိသည့္ စကားလုံးရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္က အဘယ္ကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဟာထားတာ ျဖစ္နိဳင္မလဲ။
တကယ္လုိ႔ အတၱဒိ႒ိကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး “အနတၱာ”လုိ႔ ေဟာေတာ္မူတယ္ဆုိရင္ ပၪၥ၀ဂၢီတုိ႔ကလည္း ရုပ္ဟာအတၱမဟုတ္ဘူး ဆုိတာ သိၿပီး ရွင္းၿပီး လင္းၿပီးျဖစ္လုိ႔ အက်ဳိးမရွိပါဘူး။ ဗုဒၶဟာ အက်ဳိးမရွိသည့္ စကားကုိ အက်ဳိးမရွိသည့္ တရားကုိ မေျပာပါဘူး မေဟာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ “ရူပံ ဘိကၡေ၀ အနတၱာ”-လုိ႔ခ်ီၿပီး ေဟာသည့္ ေဒသနာမွာပါတဲ့ “အတၱာ” ဆုိတဲ့စကားလုံးရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ စိစစ္ရပါမယ္။
ဤေနရာ၌ အတၱဆုိသည့္ စကားလုံးကုိ ဒိ႒ိႏွင့္ဆုိင္သည္ အတၱႏွင့္ မာနဆုိင္သည္ အတၱလုိ႔ ခြဲျခားမွတ္သားရပါမယ္။ ဒိ႒ိ ႏွင့္ဆုိင္သည့္ အတၱဆုိသည္မွာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ လည္းေကာင္း၊ တစ္ေလာကလုံးကုိ လည္းေကာင္း၊ အစုိးရလ်က္ မပ်က္မစီး အၿမဲတည္ေနတဲ့ အႏွစ္သာရ အမာခံ အတၱ-လုိ႔ယူတဲ့ အယူ၀ါဒျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအယူ၀ါဒသည္ က်ယ္၀န္းပါသည္။ ဆုိလိုရင္းကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ေရာ ေလာကကုိေရာ အစိုးရတဲ့ မပ်က္စီးအၿမဲတည္ေနတဲ့ အတၱရွိတယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့ အယူပါပဲ။ ျမန္မာတုိ႔က အသက္, လိပ္ျပာ, ၀ိညာဥ္ေကာင္လုိ႔ယူတယ္။ ဒီအယူ၀ါဒအတုိင္း အတၱဆုိတဲ့ စကားကုိ အဓိပၸါယ္ေဖၚလွ်င္ …..
ရူပံ အတၱာ – ရုပ္ဟာ မပ်က္မစီး အၿမဲတည္တဲ့ အႏွစ္သာရ အမာခံ အတၱပဲ၊ အသက္ လိပ္ျပာ ၀ိညာဥ္ေကာင္ပဲလုိ႔ အဓိပၸါယ္ျပန္ ရပါမယ္။ ဒီအတုိင္းပဲ ရူပံ အနတၱာ -ရုပ္ဟာ မပ်က္မစီးအၿမဲတည္တဲ့ အႏွစ္သာရ အမာခံအတၱမဟုတ္၊ အသက္ လိပ္ျပာ ၀ိညာဥ္ေကာင္းမဟုတ္လုိ႔ အနက္အဓိပၸါယ္ ျပန္ဆုိရပါမယ္။
ပၪၥ၀ဂၢီငါးဦးတုိ႔သည္ အတၱဒိ႒ိကင္းၿပီးျဖစ္လုိ႔ ဗုဒၶက ဒီအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ေဟာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုဆုိလွ်င္ ဘယ္အတၱကုိ ရည္ရြယ္ တာလဲ။ အေျဖက မာနႏွင့္ဆုိသည့္ အတၱကုိ ျဖဳတ္ေနတာပါ။ ပၪၥ၀ဂၢီငါးပါးတုိ႔ဟာ ဧေသာ ေမ အတၱာ- ဒါ ငါ့အတၱပဲ လုိ႔ ယူတဲ့ ဒိ႒ိဂၢါဟ ကင္းေပမယ့္ ဧေသာဟ မသၼိ- ဒါ ငါပဲ လုိ႔ ထင္မွတ္စြဲယူေနတဲ့ မာနဂၢါဟ က်န္ေနပါတယ္။ မာနဂၢါဟ အစြဲျပဳတ္လွ်င္လည္း ဧတံ မမ -ဒါ ငါ့ဟာ လုိ႔ စြဲတဲ့ တဏွာဂါဟ ျပဳတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သညာ၀ိပလႅာသ စိတၱ၀ိပလႅာသတုိ႔ေၾကာင့္ စြဲေနတဲ့ မာနဂၢါဟကုိ ျဖဳတ္ခ်င္လုိ႔ ဒီအနတၱလကၡ သုတ္ေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိဆုိလွ်င္ မာနဂၢါဟႏွင့္ဆုိင္တဲ့ အတၱကဘာလဲ… မာနႏွင့္ဆုိင္တဲ့ အတၱက “ကုိယ္အတၱေဘာ”လုိ႔ အနက္ေဖၚရတဲ့ အတၱပဲ။ ဥပမာ… အတၱာနံ ၀ဓိတြာ ၀ဓိတြာ ေရာဒတိ- အတၱာနံ- ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ၊ ၀ါ- အတၱေဘာကုိ၊ ၀ဓိတြာ ၀ဓိတြာ- ထု၍ ထု၍၊ ေရာဒတိ- ငုိ၏။ ဤမွာပါေသာ အတၱကုိ “ငါလုိ႔ ကုိယ္လို႔ အနက္ေပးရတဲ့ အတၱပဲ”။ ဒီအတၱႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ေထရအ႒ကထာမွာ ..
အတၱဘာေ၀ါ ဟိ အာဟိေတာ အဟံ မာေနာ ဧတၱာတိ ၀ုစၥတိ“လို႔ဖြင့္တယ္။ အတၱဘာေ၀ါ- အတၱေဘာကုိ၊ ဧတၳ- ဤအတၱ ေဘာ၌ အဟံ မာေနာ- ငါဆုိတဲ့မာနကုိ၊ အာဟိေတာ- ထားအပ္၏ ထည့္သြင္းအပ္၏။ ဣတိ-ဤသုိ႔ မာနထားရာ မာနထည့္သြင္း ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ အတၱာတိ- အတၱဟူ၍ ၀ုစၥတိ- ဆုိအပ္၏။
ဒါေၾကာင့္ သညာ၀ိပလႅာသ စိတၱ၀ိပလႅာသတုိ႔ကုိ အေျခခံၿပီး “ငါ”လုိ႔ ေထာင္လႊားေနတဲ့ မာနကုိပယ္သတ္ရန္ “ရူပံ ဘိကၡေ၀ အနတၱာ”လုိ႔ အစခ်ီၿပီး ေဟာေတာ္မူတာျဖစ္ပါတယ္။ ရူပံ- ရုပ္တရားသည္၊ အနတၱာ- အလိုသုိ႔လုိက္၍ စိုးပုိင္ေသာတရား မဟုတ္လုိ႔ အနက္ဆုိ အဓိပၸါယ္ယူရပါမယ္။
ဒီအနက္အဓိပၸါယ္ဟာ အနတၱဆုိသည့္ ပုဒ္၏ ေဟာနိဳင္ေသာ အနက္မ်ားစြာထဲက “အ၀သ၀တၱန အနက္” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအနက္ အဓိပၸါယ္သည္ တိတၳိတုိ႔ ႀကံဆအပ္တဲ့ အယူ၀ါဒကို ပယ္ဖ်က္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ပါ။ ခႏၶာကုိယ္ အတၱေဘာကုိမွီၿပီး ျဖစ္ေပၚ ေထာင္လႊားေနေသာ မာနကုိပယ္တဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶက “ရဟန္းတုိ႔ ရုပ္တရားဟာ အလုိသို႔လုိက္၍ စုိးပုိင္ေသာတရား မဟုတ္၊ ခံစားမႈေ၀ဒနာဟာ အလုိသုိ႔လုိက္၍ စုိးပုိင္ေသာ တရားမဟုတ္၊ မွတ္သားမႈသညာဟာ အလိုသုိ႔လုိက္၍ စုိးပုိင္ေသာ တရားမဟုတ္၊ ေစ့ေဆာ္မႈ သခၤါရဟာ အလိုသို႔လိုက္၍ စိုးပိုင္ေသာ တရားမဟုတ္၊ သိမႈ၀ိညာဏ္ဟာ အလုိသုိ႔လုိက္၍ စုိးပုိင္ေသာ တရားမဟုတ္” ဤသုိ႔ ေ၀ဖန္ရွင္းျပကာ ခႏၶာကုိယ္အတၱေဘာႏွင့္ စပ္ၿပီး မာန္တက္ေနျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဦးမာနိတာသီရိဘိ၀ံသ
(သူေ႒းတန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္)
မဟာ၀ိသုဒၶါရုံေက်ာင္းတုိက္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕
““““““““““““““““““““““
ေလးစား႐ိုေသစြာျဖင့္
ဖိုးသား

Sunday, April 3, 2011

အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ႀကီး၏ နည္းယူဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား t

ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး တပါးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သာရီပုေဏၰးမႀကီး၏ သားဦးရတနာတပါး ျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဉာဏ္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္၏။ တခုေသာ နကၡတ္ပြဲသဘင္၌ လူအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ၾကည့္၍ အိုေဘး နာေဘး ေသေဘးကို ေမ့ေလ်ာ့ျပီး ေခတၱခဏ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရျခင္းပါကလားဟု သံေ၀ဂဉာဏ္ ရရွိ္ခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာပင္ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ တရားရွာရန္ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ေကာလိတ (အရွင္ေမာဂၢလာန္ အေလာင္းလ်ာ) ႏွင့္ ဆရာရွာထြက္ခဲ့ေလသည္။

ဗုဒၶ၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ဖူးေတြ႔ရသျဖင့္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶေအာက္ တေယာက္ဆိုသလို ပညာဂုဏ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေပသည္။ ပညာအရာ၌ ငါႏွင့္ ငါသာ ႏႈိင္းစရာ-ဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔အေပၚ ပညာဂုဏ္ မေမာက္၊ ပညာမာန္ မႀကီး၊ မိမိကိုယ္ကို ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ိဳး-သို႔ ႏွိမ့္ခ်ထားေပ၏။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကႀကီးျဖစ္လင့္ကစား သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ား နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ လူမႈဒုကၡမ်ားကိုလည္း အတုမဲ့ေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေတာ္မူ၏။ တေန႔သ၌ ရဟန္းတပါးက အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ေတာ္အား ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္သြားပါသည္-ဟု မဟုတ္မမွန္ ေလွ်ာက္တင္၏။ ျမတ္ဗုဒၶက အျဖစ္မွန္ကိုသိေသာ္လည္း ေခၚယူေမးျမန္း၏။ မေထရ္ျမတ္က တပည့္ေတာ္သည္ အမႈိက္မ်ား၊ ေခ်းမ်ား စြန္႔ပစ္ရာ ေျမႀကီးပမာ ႏွိမ္ခ်ေသာစိတ္ ရွိပါသည္-ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

မိမိကိုယ္တိုင္ ပညာဧတဒဂ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာရွိကို ရိုေသျမတ္ႏိုးတတ္၏။ တေန႔ေသာ္ မေထရ္ျမတ္က အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္အား ၀ိသုဒၶိခုနစ္တန္ကို ေမးေလ၏။ အရွင္ပုဏၰ-မေထရ္က အာဇာနည္ျမင္း,ကေသာ ရထား ၇-တန္ ဥပမာျဖင့္ ေျဖၾကား၏။ မေထရ္ျမတ္ သေဘာက်လွ၍ ပုဏၰ-မေထရ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွိကို ေမးလိုသည့္အခါ အသင့္ေမးႏိုင္ရန္ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသင့္၏-ဟု ပညာဂုဏ္ကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါသည္။

လူတို႔သည္ သူတပါးတို႔အား ဆံုးမခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္တိုင္ အဆံုးအမ မခံခ်င္ၾက။ သူတပါးအား ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ခ်င္ၾကသေလာက္ မိမိကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ခံရမွာ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကား ထိုသို႔မဟုတ္။ သူတပါးအား ဆံုးမတတ္သလို မိမိိကုိ္ယ္တိုင္လည္း အဆံုးအမကို ခံယူတတ္ေပသည္။ တေန႔တြင္ မိမိရွင္ျပဳေပးထားေသာ သာမေဏငယ္အား ရွင္က်င့္၀တ္ကို အနည္းအက်ဥ္းမွ် သင္ေပးထား၏။ ရွင္ငယ္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ မေထရ္ျမတ္ သကၤန္း၀တ္ပံု အ၀န္းမညီသည္ကို ျမင္သျဖင့္-အရွင္ဘုရား ဤသို႔လည္း သကၤန္း၀တ္ေကာင္းပါသလား-ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။ ထိုအခါ မိမိသကၤန္း၀တ္ပံု အမွန္တကယ္ မညီမွန္းသိ၍ ကြယ္ရာတြင္ ညီေအာင္၀တ္ျပီး သာမေဏငယ္အား ျပ၍ အဆံုးအမကို ခံယူ၏။ ခုနစ္ႏွစ္သား သာမေဏငယ္သည္ ငါ့ကို ဆံုးမသည္ျဖစ္ေစကာမူ ငါခံယူအံ႔-ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။

မေထရ္ျမတ္သည္ တဖက္သား နား၀င္ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ ေဟာတတ္သလို လက္ခံခ်င္လာေအာင္လည္း အထပ္ထပ္ ေျပာတတ္၏။ မေထရ္ျမတ္၏ အမ်က္ေျဖတရားမွာ နား၀င္လြယ္ျပီး လက္ခံဖြယ္၊ လိုက္နာဖြယ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတရားမွာ-တစံုတေယာက္အား အမ်က္ေဒါသ ထြက္မည္ၾကံလွ်င္

၁။ ပံ႔သကူ ပုဆိုးေကာက္သူသည္ ေကာင္းႏိုးရာကိုသာ ေရြးေကာက္သကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ မေကာင္းသူျဖစ္မူ ႏႈတ္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၂။ ေရညႇိေမွး တင္ေနေသာ ေရကန္၌ အေပၚေရညႇိ လွစ္၍ အတြင္းေရကို ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ ႏႈတ္မေကာင္းသူျဖစ္ပါက အမူအက်င့္ေကာင္းသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၃။ ေရငတ္သူသည္ ႏြားေျခရာခြက္၌ရွိေသာ ေရကို ပုဆစ္တုပ္၀ပ္၍ ေသာက္ရာသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသူျဖစ္မူ တခါတရံ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိသည္ကို ဆင္ျခင္၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၄။ အရပ္တပါးသို႔ တဦးတည္း ခရီးသြားျပီးလွ်င္ လမ္း၌ နာမက်န္းျဖစ္၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိေသာ လူနာအား ျမင္ရသူမ်ား သနားၾကသကဲ့သို႔ အမူအက်င့္ေရာ၊ ႏႈတ္ပါ မေကာင္းသည့္အျပင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္းမရွိသူ ျဖစ္ပါက-ဪ ဤသူကို ေလာက၌ ရခဲေလစြတကား-ဟု သနားျခင္းကို ေရွးရႈ၍ အမ်က္ေျဖပါ။
၅။ ခ်ိန္ျမိန္ေအးျမသည့္ ေရကို ေသာက္ျပီး စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသ ေအာက္တြင္ ေလညင္းခံကာ အနားယူေနသူသည္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုး သံုးပါးစံု ႏွစ္သက္ေကာင္းမြန္သူျဖစ္မူ ရန္ျငိဳးမဖြဲ႔ဘဲ အျမဲျမတ္ႏိုးပါ။

အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ သူတပါးအား အမ်က္မထား၊ ေဒါသမပြားေစလုိသည္သာမက မိိမိကိုယ္တိုင္လည္း ခႏၲီတရားႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ် လိုက္နာအတုယူ အားက်ဖြယ္၊ စံျပဳထိုက္ဖြယ္ေသာ ဂုဏ္ရည္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္ကာလ၊ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၇-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ ညဥ့္ မိုးေသာက္ယံ အခ်ိန္၀ယ္ မိမိ၏ ေမြးဖြားသန္႔စင္ေသာအခန္း၌ ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀က ပညာဧတဒဂ္ရ မေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္အေနျဖင့္ ရဟန္း ရွင္ လူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေပါင္းတို႔သည္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္ လိုက္နာဖြယ္ အားက်ဖြယ္ စံျပဳထိုက္ဖြယ္တို႔အား အတုယူျပီး ခႏၲီႏွလံုး အစဥ္သံုး၍ အို-နာ-ေသ လြတ္ရာ ျမတ္နိဗၺာန္သို႔ မဂၢင္လမ္းျဖင့္ တက္လွမ္းၾကပါစို႔ဟု တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။

( ဘဒၵႏၲ နာဂေသန-၀မ္႔ကြန္, လိြဳင္ေကာ္)